15 жасымда, аяғымнан айырылғанымда өте қиын болды. Өмір сүруге себеп таппадым, бұл өмірден безіп кеткім келген сәттер де болды. Бірақ маған өзім сияқты қиындыққа тап болған балалар өмірге оралуыма жол ашты, мен оларды протез зауыты мен стационарға барып көрген едім. Екі аяғы да жоқ балаларды көрдім, біреуі арбамен жүрді, біреуі балдақпен, бірақ бәрі де ойнап-күліп жүрді – бір сөзбен айтқанда, олар тіршілік кешіп жатқан жоқ, толыққанды өмір сүріп жатты. Оларға қарап отырып, өмірдің қандай ғажап екенін аңғардым, өмір жалғасып жатқанын, басқалармен салыстырғанда артықшылығым – бір аяғым бар екенін түсіндім